شواهد تاریخی نشان می دهد که مردم در زمان های قدیم، درخت انجیر را به خوبی می شناختند و از آن استفاده می کردند. به طوری که در قدیمی ترین آثار ممکن، از مشخصات این درخت و فواید آن نام برده شده است. در تورات چنین آمده است که یکی از پیغمبران به نام اشعیای نبی در 704 پیش از میلاد مسیح توانست پادشاهی به نام حزقیا که مبتلا به سیاه زخم بوده و احتمال مرگ وی می رفته را با ضماد انجیر معالجه کند. مصریان قدیم علاقه ای مفرط به انجیر که میوه ای با طعم ملایم است داشته اند. مردم آتن و بسیاری از یونانیان، درخت انجیر را مقدس می دانسته اند. رومیان نیز برای آن احترام خاصی قایل بوده اند.
در این دوران نظر مردم این بود که با مصرف انجیر چاقی و فربهی عارض می شود. در آثار جالینوس حکیم نیز چنین آمده است که در بعضی نواحی، کارگران مزارع انگور، به مدت دو ماه که از میوه درخت انجیر استفاده می کردند، به آنها حالت چاقی مفرط به علت مغذی بودن انجیر دست می داده است و پس از خاتمه کار انجیرچینی که دسترسی به انجیر برای آنها وجود نداشته، حالت چاقی در آنها تقریباً از بین می رفته است.
در قرون وسطی از کلیه قسمت های انجیر برای مصارف عدیده استفاده می شده است. مانند آن که از برگ این درخت برای رفع درد سینه و سردرد و از دانه اش برای خونروی ها استفاده می کرده اند. در سال های بعد به خصوص در قرن 16، استفاده از انجیر تازه جهت رفع یبوست، به تدریج بین مردم معمول شد و با آن که عده ای همواره عقیده داشته اند که اگر به حالت کاملاً رسیده مصرف نشود، ایجاد زخم معده می کند، با این حال از شهرت درمانی آن کاسته نشد.
انجیر میوه ای خوش طعم و مغذی است. ولی در هر حال، خشک شده آن بر انواع تازه ترجیح دارد. انجیر را در گرمای خورشید خشک می کنند و معمولاً قبل از انجام این کار آن را از آب جوش نمکدار می گذرانند تا پس از خشک شدن، از گزند حشرات مصون بماند.
خواص درمانی
شیرابه درخت انجیر، طعم تلخ و تند و سوزاننده و اثر مسهلی دارد و عملی شبیه به شیره لوزالمعده دارد. در سابق از آن برای ترد و نرم کردن گوشت استفاده می کردند. در استعمال خارج، اگر شیرابه درخت انجیر بر روی زگیل و میخچه اثر داده شود، به تدریج آنها را از بین می برد.
در زمان های قدیم از آن جهت درمان جذام و بیماری های جلدی مختلف در حالات مزمن استفاده می کردند. درضمن مخلوط آن با زرده تخم مرغ یا روغن بر روی زخم ها به صورت مالیدن اثر داده می شد.
برگ پخته درخت انجیر اثر ملین دارد و در سابق از له شده آن به صورت مالیدن، جهت درمان بواسیر استفاده می کردند. به علاوه جوشانده برگ انجیر را جهت از بین بردن التهاب و احتمالاً درمان، بر روی تومورها اثر می داده اند. در کتب قدیم، مصرف جوشانده ساقه های جوان درخت انجیر برای رفع آب آوردن نسوج و جوشانده پوست تازه درخت برای رفع اسهال های ساده و خونروی ها توصیه شده است.
انجیر علاوه بر آن که به علت مطبوع و مغذی بودن، به هر دو حالت خشک و تازه مصرف می گردد، میوه ای ملین و نرم کننده است. انجیر خشک، مخلوط با خرما، عناب و کشمش در فرمول چهار میوه مفید برای رفع ناراحتی های سینه وارد می شود. انجیر خشک، فعالیت اعمال معده و روده را زیاد می کند. از این جهت می توان از آن جهت رفع سوء هضم ها و بعضی یبوست های دیرعلاج استفاده درمانی به عمل آورد. جوشانده انجیر خشک می تواند جهت رفع التهاب مجاری تنفسی و کلیه بیماری های التهابی، ذات الریه، ورم کلیه، ناراحتی مثانه، سرخک، مخملک، آبله و غیره مورد استفاده قرار گیرد. جوشانده غلیظ انجیر خشک اثر مفیدی در سرماخوردگی های مداوم ظاهر می کند. مصرف گرد انجیر بوداده به صورتی که از قهوه استفاده می شود، برای درمان سیاه سرفه، برونشیت و ذات الریه توصیه شده است. در بعضی از کشورها مخلوط گرد انجیر خشک و بوداده با قهوه، به طور معمول مصرف می شود.
در استعمال خارج، غرغر، جوشانده انجیر خشک در شیر، جهت رفع تحریکات گلو و محفظه دهان در موارد آنژین، ورم لثه و ورم مخاط دهان، اثرات شفابخش ظاهر می کند. ضماد خمیر انجیر اثر رفع التهاب تومورها را دارد و در سوختگی، ایجاد تسکین درد و رفع ناراحتی می کند.