مقلات جامعه شناسی پدیده ای بنام خیابان گردی خیابان گردی

 مقلات جامعه شناسی

پدیده ای بنام خیابان گردی

خیابان گردی 

 چهار راه داریوش ، آمادگاه ، ناژوان ، خیابان توحید و میر و اکثر پیتزا فروشی ها و چایخانه ها در اصفهان روزانه محل گشت و گذار مردم و به خصوص جوانانی است که به قول مدرس جامعه شناسی دانشگاه اصفهان به "  مصرف مکان " می پردازند." ژیان پور " ظهور پدیده خیابانگردی را همپای به وجود آمدن بحث فراغت می داند یعنی درست از همان جایی که انسان توانست ساعت هایی از شبانه روز خود را در اختیار بگیرد و زمان کار خود را محدود کند ." وقت آزاد "  از نظر این مدرس دانشگاه اساس به وجود آمدن پدیده پرسه زنی است و در وهله دوم مصرف گرایی و خرید کالا است که انسان  ها را به خیابان می خواند که می دانیم این هر دو از زمان ظهور مدرنیسم و فرهنگ سرمایه داری در میان انسان ها رواج یافته اند.

" زیگموت باومن " می گوید بیرون رفتن و به کار انداختن پاها آدم را به فیلسوف و تحلیل گر زمانه خود بدل می کند و " آنتونی رابینز" اصرار دارد که خوشبختی را باید از خیابان ها جستجو کرد.خیابانگردی پدیده ایست که عادلانه توزیع می شود ، حاشیه و متن ندارد ، اگر خیابان گردی با خودرو را از تعریف خود حذف کنیم باید بگوییم خیابان تقسیم دید و بازدید هایی است که عادلانه رخ می دهد.در خیابان ما همانی هستیم که می خواهیم و می توانیم پشت نقابی از ظاهر آراسته نهان شویم و لحظاتی در دنیای خیالی خود سیر کنیم بی آنکه دیگران به عمق ما نفوذ کنند و از واقعیت ما سر در آورند.ژیان پور علت جذابیت خیابان برای طبقات متوسط به لحاظ اقتصادی و پایین به لحاظ فرهنگی را وجود عنصر " غریبگی " در آن می داند و اینکه در خیابان می توان از تحت نظارت بودن خارج شد و غریبگی پیشه کرد ، " غریبه " اما نه کاملا بیگانه و آشنا نه آنقدر که دل آزار .پاسخ های روانشناختی به غریبگی و در میان غریبگان بودن و کشف بی دردسر حوزه های جدید همان موضوعیست که از نظر این مدرس دانشگاه برای جوانان بسیار جذاب است.برخی اعتقاد دارند خیابان گردی  بازتولید یک آیین سنتی روستایی است که در گذشته اول صبح سر چشمه رفتن دختران برای آوردن آب و به تماشا ایستادن پسران آیینی برای طلب عشق و جفت گزینی بود و اکنون نیز عصرها خیابان های شهرها گویی چشمه هایی هستند که می توان آب یا سراب زندگی را در آن جستجو کرد.ژیان پور البته چندان این مسئله را قبول ندارد و می گوید که در روستا و پای چشمه همه هم را می‌شناختند اما در خیابان های امروزین این " غریبگی " است که فریبنده به نظر می رسد.به اعتقاد برخی جامعه شناسان " دیدن " و " دیده شدن " اساس خیابان گردی است . در خیابان به واسطه " مد " ، طبقه اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی فرد پنهان می شود و ادبیات خیابانی زبانی یکسان است که مملو از جملات کوتاه ، عریان و هجو آمیز است ، زبانی که با آن میتوان نیاموختگی و کم دانستگی خود را پنهان کرد.این جامعه شناس گوید : در کشورهایی مانند فرانسه مردم از خیابانگردی گذر کرده و به کافه نشینی روی آورده اند اما در برخی کشورها نیز پس از تماشای تلویزیون خیابانگردی دومین مقوله ایست که افراد با آن وقت فراغت خود را پر می کنند.این مدرس دانشگاه اضافه می کند که در بادی امر نمی توان خیابانگردی را پدیده ای منفی تلقی کرد بلکه ابتدا باید بپذیریم که پدیده ای تحت این عنوان داریم و در صورتی که آمار آن به یکباره افزایش پیدا کند و موج خیابانگردی و پرسه زنی در جامعه رواج پیدا کند " مرضی " بودن پدیده قابل بررسی است.وی لازم می داند تاکید کند که جوان بودن جامعه ایران و کمبود امکانات تفریحی و برخی دلایل دیگر می تواند عامل افزایش خیابانگردی باشد که البته باید در مجالی مشروح بررسی شده و  مورد مطالعه قرار گیرد.